Cameron Christian Tyran 1 Tyran

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kineasz wzdrygnął się.- Jesteś przecież Spartaninem.Filokles dalej przeklinał:74- Na wygnaniu pożegnałem się z tym całym pieprzeniem: zaciśnijusta, wytrzymaj ból.Nikiasz wybuchnął śmiechem.- Nic ci nie będzie - powiedział.- W ciągu tygodnia się przyzwycza-isz.Dali mu jednak maść.Nikiasz dostarczył ją też Ajasowi.Nazajutrz znowu wstali o brzasku.Przed ich oczyma dalej ciągnęły sięwsie i pola.Dwukrotnie minęli się z Grekami na wozach, jadącymi do To-mis na handel.Póznym popołudniem dotarli do przeprawy przez Dunaj.Rzeka była wtym miejscu szeroka jak jezioro.Przewoznik miał tam niewielkie gospo-darstwo i trzeba go było przywołać.Godzinę zajęło im rozjuczenie koni iwniesienie wszystkiego na prom.Potem przewoznik i jego niewolnicy za-częli wiosłować, podczas gdy konie płynęły obok promu.Była to trudna,skomplikowana operacja, ale Kineasz i jego weterani przebyli już zbytwiele rzek, by cokolwiek mogło ich tutaj zaskoczyć.Nie zginęła im anijedna torba, nie stracili żadnego konia.Kiedy znalezli się na drugim brzegu, maszt promu rzucał już długi cień.Nikiasz doglądał rozpakowywania, a Kineasz, rad, że przeprawę ma już zasobą, usiadł pod samotnym dębem i przyglądał się swoim ludziom.Wprawdzie przewoznik nie pomagał przy rozładunku, lecz skłonił do tegoswych niewolników.Ataelus nie tknął bagażu.Nie pił też wina.Stanął przy swoim mokrymwierzchowcu, wyczesał go i, wskoczywszy nań, znieruchomiał; razem zkoniem wyglądał teraz jak zastygły centaur.Przewoznik dobrze mówił po grecku, toteż Kineasz przywołał go dosiebie i spytał:- Co nas czeka przez najbliższe dwa dni?Zapytany roześmiał się ponuro.- Tutaj kończy się cywilizacja, jeśli Aegyssos można określić tymsłowem.Na północnym brzegu czekają was Dakowie, Getowie i Bastarno-wie.Ten wasz chłopak.Kraks? On jest Getą.Wieczorem wam ucieknie i,jeśli nadarzy się sposobność, poderżnie wam gardła.Zapamiętaj moje słowa.75Getowie będą chcieli zabrać wam konie.Jeśli będziecie jechać wzdłuż tychoto wzgórz i trzymać się z dala od bagien, w ciągu czterech, pięciu dnidotrzecie do Antifilus.Po drodze nie ma żadnego domu czy zagrody.Kineasz odwrócił głowę, by spojrzeć na Kraksa.Chłopak ciężko praco-wał pod nadzorem Galijczyka Antygona.Zmiali się razem.- Rozumiem.- Kineasz skinął głową.- Jest was za mało.Getowie już jutro wypatroszą wam głowy.- Wątpię.Ale dzięki za troskę.Przewoznik wzruszył ramionami.- Przewiozę was z powrotem.Oczywiście, za kolejną opłatą.A doczasu przybycia następnej grupy możecie posiedzieć u mnie w domu.Kineasz ziewnął.Było to autentycznie ziewnięcie, bo taktyka straszenia,którą stosował przewoznik, była dość standardowa.Kineasz słyszał to jużwiele razy.- Nie, dzięki.- Jak sobie życzysz.Zanim słońce zdążyło jeszcze bardziej wydłużyć cienie, przewoznik od-płynął na swoim promie.Zostali sami na północnym brzegu Dunaju.Kine-asz przywołał Nikiasza.- Rozbijamy tu obóz.Rozstawić straże, uwiązać i spętać konie.I pil-nować Kraksa.Przewoznik mówił, że będzie próbował dziś uciec.Nikiasz spojrzał na Kraksa i wzruszył ramionami.- Co jeszcze ci mówił?- %7łe Getowie nas powybijają.- Może tak, może nie - odparł Nikiasz filozoficznie, ale dotknął rękąamuletu.- Getowie? To znaczy?- Rodacy Kraksa.Trakowie na koniach.- Kineasz zrobił daszek z dło-ni i popatrzył na odległy horyzont.Przywołał Ataelusa.- Rozbijamy obóz.Wez Antygona i Laertesa.Przejedzcie się po okoli-cy, rozejrzyjcie się trochę i wróćcie.Rozumiesz?- Dobrze - odparł Ataelus i poklepał swojego konia.- Ona chcieć biec.Mnie też.- Odczekał, aż Antygon dosiądzie swego wierzchowca.Laertes,76najlepszy wśród nich zwiadowca, siedział już na swoim.Cała trójka wyje-chała na równinę, kierując się na północny zachód.Pozostali rozpalili dwa ogniska.Na jednym z nich grzał się kocioł.Na-stępnie przygotowali posłania z trawy.Kłócili się, czy rozbijać dwa namio-ty, aż w końcu Nikiasz swym szorstkim głosem kazał im to uczynić, obsy-pując ich przy pracy wymyślnymi przekleństwami.Kineasz nie brał w tym wszystkim udziału - jako oficer uaktywniał siętylko w sytuacjach kryzysowych.Większość rozkazów wydawał Nikiasz ito on rozstrzygał spory i rozstawiał warty.Przed zapadnięciem zmroku doobozu wrócili trzej zwiadowcy.Widzieli ślady końskich kopyt wiodące wkierunku północnym, lecz nie dostrzegli żadnego bezpośredniego zagroże-nia.Tak łatwo zapomnieć.Nie będąc na wojennej wyprawie, Kineasz pamię-tał o wszystkim, co dobre, i o poczuciu zagrożenia.Nie pamiętał o uciążli-wym brzemieniu codziennych decyzji i katastrofalnych nieraz skutków,jakie mogą za sobą pociągnąć.Na przykład podwojenie liczby wartowni-ków zwielokrotniało szansę wykrycia ataku, lecz oznaczało też większezmęczenie nazajutrz.Z kolei zwykła warta oznaczała, że strażnik możezasnąć i o ataku dowiedzą się, słysząc rozpędzone kopyta i czując, jak wbrzuchu zagłębia się ostrze.Wybrał rozwiązanie kompromisowe, wiedząc, że kompromisy są nie-bezpieczne - zarządził podwójną wartę o świcie, ze swoim zresztą udzia-łem.Następnie zawołał Kraksa i kazał rozłożyć koc przy jego posłaniu; podrugiej stronie umieścił Antygona.Szybko zjedli kolację, rozstawili straże irozłożyli się bezczynnie - na tym etapie kampanii nie zasypiało się jeszczeod razu.Długo w noc pili wino z ostatniej amfory, którą dostali w Tomis,opowiadając sobie o swoich wyczynach, przeżywając je na nowo ze śmie-chem na ustach.Ajas wpatrywał się w pozostałych, milczący i grzeczny jakzawsze, z oczyma otwartymi tak szeroko, jakby jego towarzyszami byliJazon i Argonauci.Agis recytował Poetę:77 �Idzże dalej i śpiewaj o koniu drewnianym, którego zbudował Epejos zpomocą Ateny.I jak go na zamek podstępnie wprowadził boski Odys, na-pełniwszy mężami, co potem Ilion zburzyli.Jeśli mi to składnie opowiesz,wnet ja wszystkim ludziom rozgłoszę, jak ciebie bóg życzliwy prowadzi dopieśni natchnionych�.Rzekł, zaś ów z bożego popędu zaczął i tkał pieśń,idąc od tego, jak Argiwi, wrzuciwszy ogień do namiotów, odpłynęli naokrętach o mocnych ławach, a ci, co z przesławnym Odyssem ukryli się wkoniu, byli już na rynku trojańskim, sami bowiem Trojanie wciągnęli go nazamek.Koń więc tam stał, a Trojanie, obsiadłszy go kołem, radzili bez ładui bez końca.Trojakie było zdanie: albo to drzewo wydrążone przebić bezli-tosnym spiżem, albo zrzucić ze skały wciągnąwszy na szczyt góry zamko-wej, albo zostawić jako wielki pomnik na przejednanie bogów.Na tymstanęło [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy