[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.13–14.Swoją działalnością Jan urzeczywistniał również misję zapowiadanego przezproroków (Ml 3,23) Eliasza.Oczywiście Jan nie jest tu utożsamiany z Eliaszem, na którego ponowne przyjście ludzkość oczekiwała.On tylko przychodził w duchu i z mocą Eliasza, żeby serca ojców nakłonić ku dzieciom… by przygotować Panu lud doskonały (Łk 1,17).15.Jednakże Żydzi nie chcieli widzieć w czynach Jana realizowania się zapowiadanej misji Eliasza.Dlatego Jezus mówi: Kto ma uszy, niechaj słucha! Trzeba mieć otwarte uszy i wolę gotową na wszystko, jeśli się chce dostrzec w osobie Jana Chrzciciela tego, kim onnaprawdę jest.SĄD JEZUSA O WSPÓŁCZESNYCH (11,16–19)16 Ale z kim mam porównać to pokolenie? Podobne jest do przesiadujących na rynku dzieci,które głośno przymawiają swym rówieśnikom: 17 „Przygrywaliśmy wam, a nie tańczyliście;biadaliśmy, a wyście nie zawodzili”.18 Przyszedł bowiem Jan: nie jadł ani nie pił, a oni mówią: „Zły duch go opętał”.19 Przyszedł Syn Człowieczy: je i pije, a oni mówią: „Oto żarłok i pijak, przyjaciel celników i grzeszników”.A jednak mądrość usprawiedliwiona jest przez swe czyny».16–17.Opór Żydów odrzucających posłannictwo Jana Chrzciciela kojarzy się wświadomości Jezusa z postawą „tego pokolenia” wobec nadchodzącego Królestwa.Pokolenieto przypomina swym zachowaniem rozkapryszone dzieci: są znudzone i niezadowolonezarówno wtedy, kiedy się je zaprasza do wesołej zabawy, jak i wtedy, kiedy się im proponuje bardziej poważną rozrywkę.18–19.Tak się rzecz ma właśnie z owym pokoleniem: odrzucało zarówno Jana, który nie jadł i nie pił – posądzając go nadto o szatańskie opętanie – jak i Jezusa, który jadł i pił (por.9,14 n).Jezusowi zarzucano z kolei to, że jest żarłokiem i pijakiem, i że przyjaźni się z celnikami i grzesznikami.Taka postawa faryzeuszy jest wyrazem nie tylko ich niedojrzałości duchowej, lecz także złej woli.Ale obok „tego pokolenia” – a może nawet w jego łonie sąludzie, którzy zarówno w czynach Jana, jak i w działalności Jezusa widzą przejawy mądrości Bożej.Mądrość Boża „usprawiedliwia się” niejako i legitymuje czynami Jezusa i Jegopoprzednika Jana Chrzciciela.BIADA NIE POKUTUJĄCYM MIASTOM (11,20–24)20 Wtedy począł czynić wyrzuty miastom, w których dokonało się najwięcej Jego cudów, że się nie nawróciły.21 «Biada tobie, Korozain! Biada tobie, Betsaido! Bo gdyby w Tyrze i Sydonie działy się cuda, które u was się dokonały, już dawno w worze i w popiele by się nawróciły.22 Toteż powiadam wam: Tyrowi i Sydonowi lżej będzie w dzień sądu niż wam.23 A ty, Kafarnaum, czy aż do nieba masz być wyniesione? Aż do Otchłani zejdziesz (Iz 14,13.15).Bo gdyby w Sodomie działysię cuda, które się w tobie dokonały, przetrwałaby aż do dnia dzisiejszego.24 Toteż powiadam wam: Ziemi sodomskiej lżej będzie w dzień sądu niż tobie».20–21.Ubolewanie nad przyszłym losem niektórych miast Galilei jest naturalnymnastępstwem stwierdzonego przed chwilą uporu Żydów.Biada zatem takim miastom, jakKorozain, Betsaida.Działy się w tych miastach bowiem liczne i wielkie cuda, będące znakami mądrości, dobroci, a nade wszystko wszechmocy Boga.A jednak mieszkańcy tych miast nieprzyjęli Mesjasza.22–24.Nawet tak przysłowiowo oporne, pogańskie miasta, jak Tyr i Sydon, dawno by już się nawróciły, gdyby się w nich dokonywały podobne cuda.A już na szczególne potępieniezasługuje Kafarnaum.Był to przecież ośrodek galilejskiej działalności Jezusa, miasto tak niezwykle uprzywilejowane.Nawet mieszkańcy Sodomy, wobec takiego wyróżnienia, zpewnością zachowaliby się inaczej.Nic tedy dziwnego, że w dzień sądu spotka Kafarnaum los gorszy niż nieszczęścia, które spadły kiedyś na Sodomę.OBJAWIENIE OJCA I SYNA (11,25–27)25 W owym czasie Jezus przemówił tymi słowami: «Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom.26 Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie.27 Wszystko przekazał Mi Ojciec mój.Nikt też nie zna Syna, tylko Ojciec, ani Ojca nikt nie zna, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić.Tekst Mt 11,25–27 to jedyny w Ewangeliach tekst, w którym Bóg Ojciec jest nazwanyPanem nieba i ziemi.Zazwyczaj zwraca się Jezus do Ojca za pomocą formuły „Ojcze mój”.To uroczyste wprowadzenie świadczy od samego początku o szczególnej doniosłości wypowiedziJezusa.25–26.Wypowiedź owa jest w rzeczywistości modlitwą Jezusa dziękującego Ojcu za to, że zakrył swoje plany zbawienia świata przed mędrcami i wielkimi tego świata, a objawił je prostaczkom.Ci ostatni bowiem od samego początku są bardziej otwarci na słowo Boże, im też przyobiecuje Jezus w swym Kazaniu na górze specjalną zapłatę (5,3).Zresztą podobnymiwzględami u Boga cieszyli się prostaczkowie, tzw.ubodzy Jahwe, już w ST.Oni też potrafili być za to prawdziwie wdzięczni i oddani Bogu.27.Słowa o wzajemnym poznaniu Ojca i Syna – to szczególny dowód na równość dwupierwszych Osób Boskich.O tej równości świadczy nadto fakt, że Ojciec wszystko przekazałSynowi.Kim jest Syn, o tym wie dokładnie tylko Ojciec – i odwrotnie: pełną wiedzę o Ojcu posiada jedynie Syn oraz ten, komu Syn zechce ową prawdę objawić.Tak dosadnie swejrówności z Ojcem nigdy jeszcze Syn nie sformułował w Ewangeliach synoptycznych.Niechwięc wie to pokolenie, kogo odrzuca, kim gardzi.WEZWANIE DO UTRUDZONYCH (11,28–30)28 Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię.29Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokornego serca, aznajdziecie ukojenie dla dusz waszych.30 Albowiem słodkie jest moje jarzmo, a moje brzemię lekkie».28–30.Podobnie jak objawienie mądrości, tak też i słowa pociechy są skierowane szczególnie do maluczkich, ubogich, utrudzonych i obciążonych.Im obiecuje Jezus specjalne pokrzepienie, ich zachęca do wzięcia na siebie Jego brzemienia, do wprzęgnięcia się w Jego jarzmo.Jeśli przyjdą do Niego, jeśli będą naśladować Jego łagodność i pokorę, ich jarzmo okaże się słodkie, brzemię lekkie, a oni sami znajdą dla swych dusz ukojenie.ŁUSKANIE KŁOSÓW W SZABAT (12,1–8)12 1 Pewnego razu Jezus przechodził w szabat pośród zbóż.Uczniowie Jego, odczuwając głód, zaczęli zrywać kłosy i jeść [ziarna].2 Gdy to ujrzeli faryzeusze, rzekli Mu: «Oto twoi uczniowie czynią to, czego nie wolno czynić w szabat».3 A On im odpowiedział: «Czy nie czytaliście, co uczynił Dawid, gdy poczuł głód, on i jego towarzysze? 4 Jak wszedł do domu Bożego i jadł chleby pokładne, których nie było wolno jeść ani jemu, ani jego towarzyszom, lecz tylko kapłanom? 5 Albo nie czytaliście w Prawie, że w dzień szabatu kapłani naruszają w świątyni spoczynek szabatu, a są bez winy? 6 Oto powiadam wam: Tu jest coś większego niż świątynia.7 Gdybyście zrozumieli, co znaczy: Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary (Oz 6,6 LXX), nie potępialibyście niewinnych.8Albowiem Syn Człowieczy jest Panem szabatu».1–2
[ Pobierz całość w formacie PDF ]