Goddart Kennetch Alchemik (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.unosiła się nad podłogą?Ben poruszył głową i stwierdził, że ból jest chyba niecomniejszy.- Czasy, kiedy baliśmy się ciemności, już dawno minęły, tyczubku - zawołał.- Czyżby? - szydził Raynee, który obserwował ich zSchultzheimerem na monitorze podłączonym do kamery wyposażonej wobiektyw czuły na podczerwień; zasłonięta odpowiednim filtremżarówka pod sufitem ciemnej sali zapewniała światło niezbędne dofunkcjonowania systemu zdalnej obserwacji.- W takim razie chybazapalę światło, hę? - rzucił do mikrofonu.- Gdybym tego niezrobił, moglibyście jeszcze pomyśleć, że lepiej wam było pociemku.- Zachichotał.- Czy widzicie te dwie żółte plamki?- Po lewej - szepnął Charley.- Tak, widzimy - potwierdził Koda.- Co to? Lampki naWszystkich �więtych? O kurwa!Raynee przekręcił włącznik prądu i salę, w której leżeliKoda i Shannon, zalało przytłumione błękitnawe światło - wy-starczająco jasne, by agenci mogli ujrzeć pięciometrową królewskąkobrę, a królewska kobra ich.Olbrzymi wąż czyhający sześć metrówdalej uniósł nad podłogę co najmniej półtora metra swego cielska,rozłożył kaptur i ostrzegawczo syknął.Ben i Charley ażpodskoczyli.W popłochu wycofali się pod ścianę, jak najdalej odprzerażającego gada.- Jak mówiłem, jeśli chcecie stamtąd wyjść, zacznijcie mówić- przypomniał im wesoło Raynee patrząc, jak suną wzdłuż ściany,uciekając od agresywnej kobry broniącej swego terytorium.- Przecież wiesz, kim jesteśmy ty chuju złamany! Powie-dzieliśmy ci! - wrzasnął Koda do oka widocznej teraz kamery.Cofali się, wciąż się cofali nie chcąc, żeby kobra zapędziła ichdo rogu sali, która stała się raptem bardzo mała i ciasna.- No dobrze, skoro tego chcecie.To Pilgrim zaprojektował tę salę.I wymyślił rozgrywaną tugrę, za którą tęczowo rozmyta osobowość Rayneego wprostprzepadała.Jimmy chciał być pierwszym graczem.Nalegał na to isiedział w ciemnym pokoju przez całą godzinę, czym piekielnieRayneemu zaimponował.Cholernie mu zaimponował, bo w ciągusześćdziesięciu minut straszliwy gad - Raynee widział to namonitorze - przepełznął obok nieruchomych nóg Pilgrima aż pięćrazy.W przeciwieństwie do Jimmy'ego, Tęcza nie wiedział, żenatura nie wyposażyła kobry w organy czułe na bodzce cieplne,jakimi obdarowała żmije, jej dalekie krewniaczki.-.Sprawdzimy, czy naprawdę nie boicie się ciemności.- Raynee wybuchnął głośnym śmiechem, przekręcił włącznikprądu i sala zatonęła w morzu czerni.Zatonęło w nim wszystko oprócz pary okrutnych, żółtychślepiów zawieszonych teraz pośrodku aksamitnej nicości.Zlepiabyły coraz bliżej.Metaliczny szczęk zamka - Schultzheimer załadował strzelbę.Raynee odwrócił głowę i nie widział, że Koda upadł nagle nakolana przed Shannonem, który nie ustawał w wysiłkach, żebyuwolnić ręce z kajdanek.- Obserwuj ślepia i nie ruszaj się! - szepnął Ben manipulu-jąc odrętwiałymi palcami.- Mów, kiedy podpełznie bliżej.- Kurwa, ona już jest blisko - odrzekł Shannon drżącymgłosem.- Nie wiem, co knujesz, ale lepiej się pośpiesz.- Jak blisko? - spytał Koda usiłując nie słuchać szeleszczą-cego odgłosu, jaki wydawało cielsko kobry sunącej po chropowatymbetonie.- Blisko, cholernie blisko, stary - szepnął Charley zahipno-tyzowany wahadłowymi ruchami pałających wściekłością oczu, którerobiły się coraz większe i większe, coraz wyrazistsze.W sali rozbrzmiał echem głos Rayneego:- No nie, panowie.Chyba się tam nie modlicie! - Tęczaskierował kamerę w dół, a rozbawiony Schultzheimer oparł strzelbęo biurko i przysunął krzesło bliżej monitora.- Podnieś nogę! Teraz! - wrzasnął Koda.Zerwał się z podłogi, wykonał błyskawiczny obrót i uzbrojonąw but ręką uderzył w żółte okrutne ślepia.Usłyszeli gwałtownysyk, podobny do syku szybko uchodzącego powietrza - kobrarozdziawiła szeroko paszczę i zaatakowała.Zderzenie podeszwy ciężkiego buta z pyskiem królewskiegogada było tak silne, że Benowi zdrętwiało całe ramię.W tym samymmomencie Shannon wstał i wydał z siebie przerażający ryk, którycałkowicie zagłuszył jękliwy szczęk rozrywanego łańcuchakajdanek.O krok od obezwładniającej paniki, wyprzedzając działaniemmyśli - wiedział, że myśleć nie ma odwagi - Koda chwycił plamęciemności tuż pod dzikimi ślepiami i nagle stwierdził, że miotasię na betonie, rozpaczliwie ściskając grubą, spuchniętą szyjęniewiarygodnie silnego węża, by wieńcząca ją paszcza, uzbrojona wociekające śmiertelnym jadem kły nie zamknęła się na żadnejczęści jego ciała.- Co tam się dzieje, do kurwy nędzy?! - wrzasnął Raynee.Wciąż wlepiał wzrok w ekran monitora, gdy nagle ściana dzielącago od spowitej ciemnością sali pękła, rozleciała się na kawałki,zasypując gabinet wiszącą na niej bronią oraz odłamkami tynku igipsu.Przez olbrzymią wyrwę wpadł do środka Shannon.Z jego oczubiła wściekłość.Nie - biła z nich obłąkana furia.Zanim Tęcza i Schultzheimer zdążyli zareagować, ryczący jakzwierzę Charley cisnął w Rayneego wielkim kawałem tynku.Cisnąłgo jak bumerang i trafił mordercę prosto w twarz.Raynee runął nabiurko i klnąc, wymachując bezładnie rękami i nogami, zwalił sięna podłogę.Na widok szarżującego Shannona Schultzheimer popadł wchwilowe otępienie, ale zaraz sięgnął po strzelbę.Sięgnął inatychmiast zdał sobie sprawę, że nie zdąży, więc zerwał się zkrzesła i kiedy Charley ruszył na niego wymachując rozszczepionymsłupkiem wspornikowym zdruzgotanego przepierzenia, przyjąłpostawę obronną.Shannon wrzasnął dziko, ścisnął oburącz prawie dwumetrowysłupek, wziął potężny zamach i niczym katowskim toporem grzmotnąłnim w przedramiona Schultzheimera, którymi ten instynktownie sięzasłonił.Drewniany wspornik poszedł w drzazgi, Schultzheimerupadł za biurko, a Charley rzucił się na niego jak rozjuszonytygrys.Tymczasem Raynee zdołał już wstać.Z ust i z nosa płynęły mustrumienie krwi, w uniesionej ręce trzymał paskudny nóż.W tejsamej chwili przez wyrwę w gipsowej ścianie wpadł do gabinetuprzerażony Koda, który wciąż ściskał za łeb wściekle syczącą izajadle walczącą kobrę.Zobaczyli się w tym samym momencie, Raynee i Ben.Ben zrobiłbłyskawiczny unik.Gdy ręka Tęczy wykonała szybki, prawieniewidoczny ruch i cisnęła śmiertelne ostrze, Koda był już napodłodze, gdzie miotał się otoczony zwojami pięciometrowego gada.Odgłos głuchego uderzenia i nóż utkwił głęboko w ścianie tuż nadjego głową.Raynee sięgnął po drugi, lecz usłyszał, a potem zobaczył,jak gruby kark Roya Schultzheimera pęka z głośnym trzaskiem podmiażdżącym naciskiem ramion Shannona.Tęcza wykrzywił zakrwawioneusta i w chwili, gdy Koda wstawał z rozwścieczoną kobrą owiniętąwokół rąk, zerwał z pobliskiej ściany średniowieczny topórwojenny o błyszczącym szerokim ostrzu.Ale Raynee Bena nie widział.Wyszczerzył spływające krwią zęby, chwycił topór prawą ręką,uniósł go za głowę i wymierzył w niczym nie osłonięte plecyShannona [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy