Katedra Marii Panny w Paryzu Hugo W

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Z wyrazem tkliwości i uwielbienia w oku zajrzał do wnętrza drogocennego trzosa, poprawił nasobie odzienie, otarł trzewiki, otrzepał swe nieszczęsne szerokie i futrem podbite rękawy,całkiem szare od popiołu, zagwizdał jakąś skoczną melodię, zakręcił się na pięcie, rozejrzał, czynie ma w celi jeszcze czegoś do zabrania, capnął z pieca kilka szklanych amuletów, zdatnych naofiarowanie zamiast klejnotów Izabelce Thirreye, na koniec otworzył drzwi, które brat jegopozostawił nie zamknięte przez miłosierdzie, a które on pozostawił otwarte przez złośliwość, izbiegł po krętych schodach, skacząc jak wróbel.Wśród panujących tu mroków potrącił coś, co odsunęło się na bok, powarkując; domyślił się,że spotkał Quasimodo, i wydało mu się to tak śmieszne, że schodził z pozostałych stopnitrzymając się za boki.Zmiał się jeszcze wybiegając na plac.Kiedy znalazł się z powrotem na ziemi, tupnął nogą. O! rzekł bruku paryski, zacny i czcigodny! Przeklęte schody, na których anioły zjakubowej drabiny dostałyby zadyszki! Jakie licho podkusiło mnie, żem się wpakował w tenkamienny świderek, co niebo dziurawi; i po to tylko, żeby podjeść omszonego sera i obejrzećsobie przez okienko paryskie dzwonnice.Uszedł kilka kroków i spostrzegł oba puszczyki, czyli księdza Klaudiusza i mistrza Jakuba;oglądali uważnie jakąś rzezbę w portalu.Przybliżył się na palcach i usłyszał, jak archidiakonmówi szeptem do Charmolue: To Wilhelm Paryski kazał wyryć Hioba w tym kamieniu barwy lapis-lazuli, o pozłacanychkantach.Hiob przedstawiać ma kamień filozoficzny, który aby stał się doskonałym, podobnie jaki on powinien być doświadczony i udręczony.Sub conservatione formae specificae salva anima,jak powiada Rajmund Lulle.164 Niech tam sobie! rzekł Jan ale sakiewkę ja mam.W tejże chwili usłyszał, że ktoś klnie straszliwie, raz po raz, silnym i dzwięcznym głosem: Psia krew! Psia dusza! Psia wiara! Psia jucha! Na pępek Belzebuba! Na imię papieża! Trąbyi pioruny! Na mą duszę! zawołał Jan nie może to być nikt inny, tylko mój druh kapitan Febus.To imię Febus dotarło do uszu archidiakona wtedy właśnie, kiedy tłumaczył prokuratorowiznaczenie smoka z ogonem zanurzonym w naczyniu z cieczą, z której wydobywa się dym igłowa króla.Wielebny Klaudiusz zadrżał, przerwał ku wielkiemu zdumieniu Charmolue,odwrócił się i zobaczył, że koło bramy kamienicy Gondelaurier jego brat Jan wita się z jakimśdorodnym oficerem.Był to rzeczywiście pan kapitan Febus de Ch�teaupers.Przystanął za węgłem domu swojejnarzeczonej, oparł się o ścianę i klął jak poganin. Na honor, kapitanie Febusie rzekł Jan ujmując go za rękę przeklinacie z zadziwiającymzapałem. Trąby i pioruny! odpowiedział kapitan. Samiście trąba i piorun odparł żak. Kapitanie miły, a skądże się wam bierze taka powódznajśliczniejszych słów? Wybacz, druhu Janie zawołał Febus potrząsając jego dłoń rozpędzonego konia na miejscunie osadzisz.A ja kląłem pełnym galopem.Właśnie byłem u tych cnotliwych skromniś, a kiedystamtąd wychodzę, zawsze mam pełną gębę przekleństw; muszę je wypluć, bobym się udławił.Trąby i pioruny! Chcecie pójść na wino? zapytał żak. Z ochotą, ale nie mam pieniędzy. Ale ja mam. Ojoj! Czyżby?Jan z godnością i prostotą podsunął kapitanowi pod nos sakiewkę.A tymczasem archidiakon,bez pożegnania porzuciwszy osłupiałego Charmolue a, podszedł bliżej, przystanął w odległościkilku kroków i przypatrywał się im obu, oni zaś nawet go nie spostrzegli, tak byli pochłonięcitrzosem.Febus zawołał: Sakiewka w waszej kieszeni, Janie, to księżyc w kuble wody! Widać go, ale go tam nie ma.To tylko odbicie.Do licha! Zakład, że w środku są kamyki.Jan odparł chłodno: Otóż i macie kamyki, którymi obciążam moją kieszeń.I nie dodając już ani słowa wytrząsnął zawartość mieszka na podmurówkę kamienicy z minązbawiającego ojczyznę Rzymianina. Boże miłosierny! mruknął Febus. I paryskie denary, i najprawdziwsze liardy z orłem! Ażoślepia!Jan stał godny i obojętny.Kilka liardów potoczyło się w błoto; kapitan schylił się po nie wzapale.Jan go powstrzymał. Fe, brzydko, kapitanie Febusie de Ch�teaupers [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy