IGRZYSKA MIERCI 03 Kosogłos

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zabił moją siostrę.Teraz ja zabiję jego.IGłodowe Igrzyska skończą się&Zdarza się, że znajduję się w swoim pokoju, niepewna czy przywiodła mnie tupotrzeba morfaliny czy to Haymitch mnie odnalazł.Jem, przyjmuję leki, rozkazują mibrać kąpiel.To nie woda mi przeszkadza, tylko lustro, które odbija moje nagie strawionepłomieniami, ciało.Przeszczepy skóry ciągle utrzymują różowy kolor skóry niemowlaka.Część skóry jest nadal zniszczona, czerwona, gorąca i miejscami rozpuszczona.Fragmenty mojej własnej, dawnej skóry błyszczą białością i bladością.Jestem niczymjedna niejednolita, pocerowana kołdra ze skóry.Kępki włosów na mojej głowie zostałycałkowicie wypalone, reszta została skrócona do różnych długości.Katniss Everdeen,dziewczyna w ogniu.Nie obchodziłoby mnie to, gdyby nie widok mojego ciała, któryprzywołuje z pamięci ból.Ale skąd ten ból.I co było przed tym, kiedy się zaczął.Jakpatrzyłam, Kiedy moja mała siostrzyczka staje się ludzką pochodnią.Zamykanie oczu nie pomaga.Ogień staje się jaśniejszy w ciemnościach.Dr Aurelius pokazywał się czasami.Lubię go, bo nie zarzuca mnie głupotami jakato ja jestem teraz bezpieczna, że mnie rozumie, że teraz tego nie widać, ale pewnegodnia będę znów szczęśliwa, albo że wszystko w Panem będzie od teraz lepsze.Pyta siętylko, czy czuję się na siłach odezwać, a kiedy nie odpowiadam, pada znużony na krzesłoi zasypia.Prawdę mówiąc, wydaje mi się, że jego wizyty są motywowane przez potrzebędrzemki.Umowa zadowala oboje z nas.Czas płynie, ale ja nie jestem w stanie określić dokładnie upływających godzin iminut.Prezydent Snow był sądzony i uznany za winnego, skazany na śmierć.Haymitchpowiedział mi o tym, słyszałam także rozmowę między strażnikami, gdy przechodziłamprzez korytarz.Kostium Kosogłosa zjawił się w moim pokoju.Także mój luk, pasujący doubrania, ale bez kołczanu ze strzałami.Przez to, że wszystkie zostały zniszczone albobardziej prawdopodobne, że nie powinnam nosić broni.Niejasno zastanawiam się czy niepowinnam się jakoś przygotować do całego wydarzenia, ale nic konkretnego nieprzychodzi mi do głowy.Póznym popołudniem, po długich godzinach spędzonych przed oknem, na półcewyłożonej poduszkami, za kolorowym ekranem, nareszcie wyszłam i skręciłam w lewozamiast w prawo.Znalazłam się w nieznanej części rezydencji i momentalnie straciłamrezon.W przeciwieństwie do miejsca, w którym zostałam zakwaterowana, tutaj nie manikogo, kogo mogłabym się zapytać.I to mi się podobało.%7łałuję, że ni znalazłam tegomiejsca wcześniej.Jest takie ciche, z grubymi dywanami i ciężkimi gobelinamipochłaniającymi dzwięk.Miękko wyściełany.Stonowanymi kolorami.Emanującyspokojem.Dopóki nie poczułam zapachu róż.Zanurzyłam się za zasłonami, zbytroztrzęsiona, by uciec, w oczekiwaniu na zmiechy.W końcu zdałam sobie sprawę, żeżadne się do mnie nie zbliżają.Więc co tak pachnie? Prawdziwe róże? Czy to możliwe, żejestem blisko ogrodu, gdzie rośnie to zło?Kiedy zakradałam się w dół korytarza, odór przybierał na sile.Nie tak intensywnyjak ten od zmiechów, ale czystszy, bo nie konkuruje ze smrodem ścieków i materiałówwybuchowych.Skręciłam za rogiem i stanęłam przed dwoma zaskoczonymi strażnikami.Nie Strażnikami Pokoju, oczywiście.Już nie ma Strażników Pokoju.Ale też nie przedschludnymi żołnierzami w szarych uniformach Trzynastego Dystryktu.Tyc dwoje,mężczyzna i kobieta, mieli na sobie wystrzępione, pozszywane ubrania rebeliantów.Ciągle obandażowani i wymizerowani, utrzymywali wartę przed drzwiami do pokoju zróżami.Kiedy poruszyłam się w stronę tych drzwi, skrzyżowali przede mną soją broń.- Nie możesz wejść, panienko. mówi mężczyzna.- %7łołnierzu. poprawia go kobieta. Nie możesz wejść, żołnierzu Everdeen.Rozkazy Prezydenta.Tylko stała cierpliwie czekając, kiedy opuszczą broń, kiedy zrozumieją beztłumaczeń, że za tymi drzwiami jest coś, czego potrzebuję.Tylko róża.Jedna roślina.Którą umieszczę w butonierce Snowa zanim go zastrzelę.Moja obecność zdaje sięniepokoić strażników.Rozważają powiadomienie Haymitcha, kiedy odzywa się za mnąkobiecy głos.- Wpuścić ją.Znałam ten głos, ale ni mogłam go nazwać w tej chwili.Nie ze Złożyska, nie zTrzynastki, na pewno nie z Kapitolu.Odwróciłam się i stanęłam twarzą w twarz z Paylor,przywódcą z �semki.Wyglądała na bardziej przybita niż była w szpitalu, ale kto taki niebył?- Na moją odpowiedzialność. mówi Paylor. Ma prawo do tego, co jest za tymidrzwiami. To są jej żołnierze, nie Coin.Opuścili broń bez słowa i przepuścili mnie.Nakońcu krótkiego korytarza pchnęłam szklane drzwi i weszłam do środka.Do tej poryzapach wzmógł się tak bardzo, że wydaje mi się już jednostajny, tak jakby mój nos niemógł absorbować nic więcej.Wilgotne, łagodne powietrze wpływa dobrze na mojąrozgrzaną skórę.A róże są wspaniałe.Rząd za rzędem okazałych kwiatów, świeżoróżowe, słoneczne pomarańczowe, a nawet bladoniebieskie.Przechadzam się pomiędzygrządkami ostrożnie przycinanych roślin, patrząc, ale nie dotykając, nauczyłam się jakbardzo te piękności mogą być śmiertelne.Od razu wiedziałam, taktyko zobaczyłam ją,koronującą szczyt niewielkiego krzewu.Wspaniały pączek właśnie zaczynający sięotwierać [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy