• Indeks
• User Guide
• Shobin Dav

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nikt nie powinien jednak nadmiernie narażać się na niebezpieczeństwo.Mają zadaćnieprzyjacielowi jak najcięższe straty, ale własne ograniczać, jak tylko się da.Trzonemcałej strategii są bowiem Nubijczycy, którzy staną szykiem na środku równiny.Hunowiez pewnością wyjdą zwycięsko z pierwszych potyczek, lecz przed Nubijczyków dotrą328w uszczuplonej liczbie i pokryci ranami, a w dodatku wśród wysokich traw ich konienie będą poruszały się zbyt rączo.I wtedy staną do boju uzbrojeni w straszliwe maczugicircumcellionis, otoczeni sławą wojowników, którzy gardzą niebezpieczeństwem. Tak jest, mamy kąsać i umykać  powiedział Boidi  a prawdziwą zaporą nie dopokonania będą dzielni circumcellionis. Wy zaś musicie po przejściu Hunów uporządkować jak najszybciej szyki i roz-stawić je co najmniej półmilowym półokręgiem  zalecał mu Poeta. Jeśli nieprzy-jaciel zechce użyć tej swojej dziecinnej sztuczki i udać, że ucieka, by zaraz zawrócići okrążyć ścigających, wpadnie wam prosto w ramiona, a wtedy wy zaciśniecie klesz-cze.Pamiętajcie, że żaden wróg nie może ujść z życiem.Pokonany nieprzyjaciel za-wsze potem szuka sposobności do odwetu.A jeżeli któryś z niedobitków prześlizgniesię między wami i Nubijczykami, by ruszyć na miasto, z góry runą mu na kark wielko-usi, a takiemu zaskoczeniu nikt się przecież nie oprze.Ustalono więc strategię, niczego nie pozostawiono przypadkowi, i oto nocą, w świe-tle pierwszych gwiazd, zastępy zgromadzone w środku miasta wymaszerowały na rów-ninę, poprzedzane przez swych księży i śpiewające każdy w swym języku Pater Noster,a brzmiało to niezwykle majestatycznie, także czegoś takiego nikt nie słyszał nawetw Rzymie podczas najbardziej uroczystych procesji.Mael nio, kui vai o les zeal, aepseno lezai tio mita.Veze lezai tio tsaeleda.O fat obas, kel binol in sq
s, paisalidumös nemola.Komömöd monargän ola.Pat isel, ka bi ni sieloes.Nom al zi bi santed.Klol alzi komi.O baderus noderus, ki du esso in seluma, fakdade sankadus hanominanda duus, ad-fenade ha rennanda duus.Amy Pornio dan chin Orhnio viey, gnayjorhe sai lory, eyfodere sai bagalin, johre daidomion.Hai coba ggia rild dad, ha babi io sgymta, ha salta io velca.Ostatni wyszli blemiowie, przy czym Baudolino i Poeta zastanawiali siÄ™ nad powo-dami ich opóz
nienia.Przechodzili, niosąc na ramieniu przywiązaną pod pachą trzci-nową ramę, na której widniała głowa ptaka.Ardzrouni wyjaśnił z dumą, że to jego naj-nowszy wynalazek.Hunowie ujrzą ten łeb i w niego będą celowali, blemiowie zaś, nieodniósłszy nijakiego uszczerbku, w jednej chwili rzucą się na nich.Baudolino powie-329dział, że to dobra myśl, ale muszą się spieszyć, gdyż niewiele godzin pozostało już dochwili, kiedy muszą znalez
ć się na stanowiskach.Blemiowie nie robili wrażenia zakło-potanych tym, że zyskali głowy a nawet puszyli się, jakby chodziło o przystrojony pió-rami szyszak.Baudolino i Poeta wspięli się wraz z Ardzrounim na wyniosłość, z której mieli kie-rować batalią, i czekali na brzask.Pchnęli na pierwszą linię Gavagaia, który w każdejchwili gotów był im donieść, co się dzieje.Zacny jednonogi pomknął na swoje stanowi-sko bojowe z okrzykiem:  Niech żyją przenajświętsi magowie, niech żyje Pndapetzim!Góry na wschodzie pojaśniały w blasku pierwszych promieni słońca, kiedy smugadymu wzbijającego się z posterunku czujnych szczudłonogich ostrzegła ich, że na ho-ryzoncie pojawili się Hunowie.I rzeczywiście się ukazali: długa przednia linia  z daleka wyglądająca, jakby tkwiław miejscu i tylko falowała lub podrygiwała przez bardzo długi czas.Zdawano sobie jed-nak sprawę, że zbliżają się, gdyż wkrótce nie widać już było kopyt końskich, które dlaodległego obserwatora niknęły teraz wśród paproci  aż do chwili, kiedy znalez
li sięblisko ukrytych pierwszych szeregów skiapodów, i wszyscy czekali, że lada moment po-każą się dzielni monopedzi.Ale czas mijał, Hunowie coraz bardziej zagłębiali się mię-dzy paprocie, uznano więc, że stało się tam coś bardzo dziwnego.Hunów widać teraz było jak na dłoni, jednonodzy nadal nie dawali znaku życia,lecz za to nagle pokazali się olbrzymi, którzy powstali wcześniej, niż było przewidzia-ne, miast jednak stawić czoło nieprzyjacielowi, rzucili się w trawy i walczyli z jakimiśistotami, zapewne z jednonogimi.Baudolino i Poeta nie mogli się z tej odległości do-myślić, co się właściwie dzieje, ale dzięki Gavagaiowi, który przemykał jak błyskawicaz jednej na drugą stronę równiny, mogli odtworzyć sobie kolejne fazy bitwy.Kiedy tylkowstaje słońce, jednonogi kładzie się i zasłania stopą głowę, to bowiem nakazuje mu ata-wistyczny instynkt.Tak też uczynili wojownicy z ich grupy szturmowej.Olbrzymi, choćniezbyt bystrzy, spostrzegli, że coś jest nie tak jak należy, i zaczęli popędzać skiapodów,ale zgodnie ze swoim heretyckim obyczajem nazywali ich zasranymi homousiani i łaj-nem Ariusza. Poczciwy i wierny jednonogi jest odważny, nie zaś tchórz, lecz nie zniesie znie-wagi z ust heretyka serojada, ty stara się zrozumieć!  rozpaczał Gavagai, przekazującte wieści.Jednym słowem, doszło do zmagań teologicznych, najpierw słownych, a potemw ruch poszły pięści i olbrzymi dość szybko byli górą [ Pobierz całość w formacie PDF ]