Dick Philip K Cudowna bron

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Chryste powiedział Lars. Zawsze ten KACH.Zamienia żywe istoty na bityinformacji i sprzedaje. Każdemu, kto zechce kupić przypomniał mu Kaminsky. Czy to będzie pań-ski wróg, przyjaciel, żona, pracodawca albo gorzej: pracownik.Agencja, która sprzyjaszerzeniu się szantażu.Jednak, jak sam pan zauważył otrzymując zamazane zdjęcie pan-ny Topczew, KACH nie wykłada wszystkich kart na stół.Trzyma klienta w zawieszeniu,żeby nadal potrzebował ich usług.Panie Lars, ja mam żonę i trójkę dzieci w ZwiązkuSowieckim.Teraz kiedy na niebie pojawiły się dwa obce satelity, mogą ich zabić, żeby siędo mnie dobrać.Mogą również dobrać się do pana; na przykład pańska kochanka w Pa-ryżu umrze w jakiś koszmarny sposób, od zakażenia albo wszczepienia czegoś. Wystarczy. Chcę tylko pana o coś poprosić; to wszystko.Jedzie pan do Fairfax, żeby zapo-biec wielu potwornościom.Modlę się, żeby pan z Lilą Topczew wymyślił jakąś cudow-ną ochronę.Jesteśmy dziećmi, które bawią się pod opieką ojca.Czy pan to rozumie? Jeślipan zapomni.Kaminsky wyciągnął klucz i otworzył staroświecką szufladę w swoim biurku. Mam to.Przestarzały model. Wyjął pistolet automatyczny na pociski kumula-cyjne i uniósł go w górę ostrożnie trzymając wylot lufy z dala od Larsa. Jako urzęd-nik organizacji, która nigdy nie może po prostu się wycofać, lecz aby przestała istnieć,musi być wypalona ogniem i zniszczona, mogę udzielić panu pewnej informacji.Zanimwyjedzie pan do Fairfax, dowie się pan, że nie ma dokąd wracać.Powiedzmy, że popeł-nimy błąd.Zepsuje się jakiś statek pikietowy, satelita poruszający się na orbicie o wiel-78kim promieniu albo satelitarna elektrownia słoneczna. Kaminsky wzruszył ramiona-mi, schował pistolet i starannie zamknął na klucz szufladę. Trochę się uniosłem. Powinien pan udać się do psychiatry, dopóki przebywa pan w ZachodnimBloku.Odwrócił się i otworzywszy drzwi biura wszedł do głównego pomieszczenia, pełne-go gwaru i gorączkowej aktywności.Podążający za nim Kaminsky zatrzymał się w drzwiach i powiedział: Zrobiłbym to osobiście. Co pan by zrobił? spytał Lars odwracając się. Zrobiłbym użytek z tego, co panu pokazałem, co trzymam w biurku. Och. Lars kiwnął głową. W porządku.Postaram się mieć to na uwadze.Zaraz potem jak odrętwiały przebił się przez tłum drepczących drobnych urzędni-ków, dotarł do głównego wyjścia i znalazł się na chodniku.Zupełnie poszaleli, powiedział sobie w duchu.Nadal wierzą, że kiedy ma się nóż nagardle, sprawy można rozwiązać w taki sposób.Cała ewolucja, którą odbyli, zaszła jedy-nie na powierzchni.W głębi duszy pozostali tacy sami.Tak więc nie tylko stoimy wobec faktu, że na naszej orbicie pojawiły się dwa obce sa-telity, pomyślał Lars, ale musimy być przygotowani na to, że za sprawą nieodpornychna stres przywódców naszych bloków skończy się zawieszenie broni.Wszystkie umowy,pakty i układy, sejf na stacji autobusowej w Topece, Kansas, Geldthaler Gemeinscha5�w Berlinie, nawet samo Fairfax to tylko złudzenia.My wszyscy, Wschód i Zachód, żyli-śmy tymi złudzeniami.Obie strony popełniły ten sam błąd: pragnęliśmy wierzyć w ła-twe rozwiązania.Na przykład ja, pomyślał.W kryzysowej sytuacji poszedłem prosto dosowieckiej ambasady.I co mi to dało? Zetknąłem się z przestarzałą ręczną bronią ze względów bezpieczeń-stwa osobistego wycelowaną w sufit zamiast w moją jamę brzuszną.Jednak ten człowiek miał rację.Kaminsky powiedział prawdę, nie robiąc awanturi popadając w histerię.Jeśli Lili i mnie się nie uda, zostaniemy zniszczeni.Oba blokibędą wszędzie szukały pomocy.Ciężar odpowiedzialności spadnie na Jacka Lanfermanai jego inżynierów, zwłaszcza na Pete a Freida.I niech Bóg ma ich w swojej opiece, jeślii oni poniosą klęskę, bo wtedy podzielą los Lili i mój.O Zmierci, pomyślał, gdzie twój oścień, gdzie twoje zwycięstwo? Mogę odpowiedzieć.Jest tutaj.We mnie.Gdy zatrzymywał mijającego go skoczka, uświadomił sobie nagle, że nawet nie do-stał tego, po co przyszedł do budynku ambasady.Nie udało mu się załatwić wyrazne-go zdjęcia Lili.Co do tego Kaminsky również miał rację.Lars Powderdry będzie musiał poczekać ażdo spotkania w Fairfax.Nie uda się tam zawczasu przygotowany.14.Przyszli po niego pózno w nocy, gdy spał w swoim nowojorskim mieszkaniu. Panie Lars, panna Topczew już czuje się dobrze.Czy w tej sytuacji zechce się panubrać? Resztę rzeczy sami spakujemy i przyślemy pózniej.Idziemy prosto na dach.Tamczeka nasz statek.Przywódca ludzi z FBI, CIA (diabli wiedzą, skąd się wzięli, w każdym razie byli toprofesjonaliści, nawykli do pełnienia służby we wszystkich porach dnia i nocy), zacząłgrzebać w szafach i szufladach Larsa, wyciągając z nich części garderoby i układając jewokół Powderdrya ze spokojem i wprawą maszyny.Spełniał swoje zadanie.Lars niewierzył własnym oczom.Stał oszołomiony i otępiały jak zerwane ze snu zwierzę.Wreszcie w pełni oprzytomniał i podreptał do łazienki.Kiedy mył twarz, jeden z policjantów poinformował go niedbale: Na orbicie są już trzy. Trzy powtórzył tępo Lars oglądając w lustrze swoją spuchniętą od snu i wy-gniecioną od poduszki twarz.Włosy opadały mu na czoło jak wysuszone wodorosty i machinalnie sięgnął po grze-bień. Trzy satelity.Trzeci jest inny, tak przynajmniej twierdzą stacje śledzenia sateli-tów. Jeż? zapytał Lars. Nie, jeszcze inny.To nie satelita kontrolny.Nie zbiera informacji.Pierwsze dwa ta-kie były; może już zrobiły swoje. Udowodnili rzekł Lars że są w stanie utrzymać się na orbicie, że nie potra-fimy ich stamtąd ściągnąć.Coś takiego rzeczywiście udowodnili, nawet jeśli satelity nie były pełne wymyślnychprzyrządów, lecz puste.Policjanci mieli na sobie typowe dla szarych eminencji prochowce i ze swoimi krót-ko ostrzyżonymi włosami wyglądali jak ascetyczni mnisi.Lars wspiął się wraz z nimi nadach budynku.Mężczyzna o czerstwej cerze idący po prawej stronie Larsa, powiedział:80 O ile nam wiadomo, dziś po południu odwiedził pan sowiecką ambasadę. Zgadza się odparł Lars. Ten nakaz, który miał pan przy sobie. Dzięki niemu po prostu nie mogą się do mnie przyczepić powiedział Lars. Za to ja mogę ich się czepiać.Oni nie mają nakazu. I miał pan szczęście? zapytał policjant.Larsa autentycznie zatkało.Nie był w stanie nic odpowiedzieć.Czy to wypytywa-nie oznaczało, że ci ludzie z FBI czy CIA wiedzieli, po co poszedł do Kaminsky ego?W końcu dotarli do dachowego lądowiska i zaparkowanego na nim rządowego pojaz-du, który okazał się superszybkim statkiem pościgowym. No cóż, przedstawił mi swój punkt widzenia odparł wreszcie Lars. Więcw pewnym sensie miałem szczęście.Statek wystartował i wkrótce znalazł się nad Atlantykiem.Błyszczące daleko w doleświatła siedzib ludzkich malały i znikały z pola widzenia.Larsa, który zerkał na oddala-jące się miasto, ogarnął neurotyczny niemal niepokój i dotkliwe, przejmujące poczuciestraty.Straty, która może już nigdy, przez całą wieczność, nie będzie wynagrodzona. Jak zamierza pan działać? spytał siedzący za sterami policjant. Sprawię totalne, zupełne, stuprocentowe wrażenie odparł Lars że jestemotwarty, szczery, naiwny, uczciwy, ufny. Ty głupi bydlaku przerwał mu ostro policjant tu chodzi o życie nas wszyst-kich! Jest pan koglem, prawda? spytał ponuro Lars.Policjant, a właściwie obaj policjanci, skinęli głowami [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy