Crowley John Pozne lato.WHITE

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Osłupiały, nie byłem w stanie zrobić kroku.Wzdrygnąłem się, czując na rę-ku dotknięcie Zhinsinury.Wiedziałem, że w tym natłoku wrażeń któreś mogłozboczyć na manowce.Musiałem pilnować, by Zcieżka biegła jak należy, bo jeślipopełnię błąd, pechowa nazwa pójdzie na zatracenie.Wolniej, wolniej, błagałemw duchu, ale nie chciały czekać.Jakże mogłem budować dostatecznie szybko,by pomieścić wszystko? Wytężyłem wszystkie siły, ale zdołałem ulokować jedy-nie lęk, zatrzymałem się jednak u jego drzwi; coś we mnie powstawało, coś sięrodziło, gotowe ogarnąć wszystko, czego nie pomieściłem.Mogę powiedzieć, że to Boots we mnie powstała.Mogę zapewnić, że odeszła,a jednak została, że istniała i z głębi mego wnętrza powiedziała, bym zapomniał.Miałem odrzucić myśl, że tej siedzibie doskonałej i ustawicznie wznoszonej cze-goś brak, albowiem w światłości i w mroku mój dom wciąż powstaje.Boots za-pewniła, że ani jedna wchodząca tam nazwa się nie zatraci.Skoro bowiem siedzi-ba stanowi całość samą w sobie, czy można sądzić, że Zcieżka biegnie manowca-mi zamiast ścielić się pod stopy?Mógłbym twierdzić, że tak mówiła Boots, że taka była treść listu, że jej słowapomogły mi odzyskać władzę w nogach, że poruszałem się lekko jak chorągiewna wietrze, płakałem i śmiałem się jednocześnie; tak można powiedzieć, ale całysekret w tym, że Boots nie miała nic, zupełnie nic do powiedzenia.SZ�STA FASETASądzę że upływ czasu można porównać do zwiększającej się odległości.Wez-my dla przykładu pocałunek.Najpierw dotknięcie warg, potem krok w tył i wi-dzimy oczy; następny krok i widoczna jest cała twarz stanowiąca tylko fragmentpostaci; ta z kolei ukazuje się na tle drzwi obramowanych drzewami.Zcieżka sięwydłuża, drzwi maleją, w polu widzenia jest coraz więcej drzew, już nie widaćmałego wejścia; ścieżka wiedzie do lasu który znika za wzgórzem.Ale na począt-ku wędrówki był pocałunek i to jest najważniejsze.Tak właśnie płynie czas.Dla mnie takim punktem odniesienia jest moment, gdy zniknąłem a pojawiłasię doktor Boots.Tamta chwila jest pocałunkiem z mojego przykładu.List przy-szedł, lecz nie od razu nie w chwili, gdy zrobiłem pierwszy krok i odległość siępowiększyła; dopiero wówczas, gdy jak nowo narodzony wróciłem tam, gdzietoczyło się całe moje życie a takim obszarem był Potok Słów i ten świat.Bo-ots nie odeszła i pozostała jego ośrodkiem.Bywają chwile, gdy serce bije wolnoi mocno na granicy jawy i snu, w zawirowaniach terazniejszości; przypomi-nam sobie wtedy, a może tylko wyczuwam, kim byłem jako doktor Boots.Za-pewne gdybym zamieszkał na stałe w Centrum Usługowym i co roku powtarzałtamten pocałunek, byłbym jednocześnie sobą i Boots, a Potok musiałby jej zrobićmiejsce, jak czynili wszyscy ludzie z Rejestru.Tak czy inaczej, już wówczas, gdysiedziałem na brzegu, czekając na powrót tratwy, zrozumiałem, że zawsze będęnosił w sobie doktor Boots.Wspomniałem o czekaniu; istotnie przez moment się na tym skupiłem, aledługo nie wytrzymałem i szybko zmieniłem się w człowieka z nabrzeża, któryniczego nie oczekuje.Zapomniałem, że czynności następują jedna po drugiej. Kto wezmie bosak? zapytała Zhinsinura do kilku ludzi siedzących obokmnie. On nie może.Tratwa sunęła ku brzegowi, przecinając brunatne fale.Mokre drewno uderzy-ło o kamienny brzeg, a wodny wehikuł obrócił się powoli.Przewoznicy dopie-ro wówczas podnieśli się i spod szerokich kapeluszy rzucili na mnie badawczespojrzenia.Rzucili mi linę pod nogi; popatrzyłem na nią, lecz nie podniosłem.Usłyszałem śmiech i sam również zachichotałem, ale szybko umilkłem, zacie-148kawiony łoskotem odkładanych bosaków.Westchnąłem głęboko, jak po długimpłaczu, oszołomiony bogactwem tamtych chwil.Wszedłem z nimi na tratwę; dalej szła Zhinsinura.Podczas obrotu zrobiło misię ciemno przed oczyma.Ruszyliśmy w górę rzeki.Chyba to przewoznicy opowiedzieli starej kobiecie o Jednodniówce.Pamię-tam, jak rozmawiali, a potem wszyscy troje odwrócili głowy, by na mnie popa-trzeć.Być może usłyszałem jej imię, ale nie potrafiłem wówczas zbudować siedzi-by, która mogłaby je pomieścić.Wolałem obserwować drobne fale na powierzchnirzeki obok tratwy i niezliczone krople wody migocące na liściach ponad naszy-mi głowami.Nie mogłem przewidzieć ani przeczuć, że chwilowa nieobecnośćwłasnej jazni w moim wnętrzu zajętym przez istotę prawdziwie szczerą, mniejzmieszaną i znacznie mądrzejszą niż ja, tak przekształci mój świat; im bardziej tosobie uświadamiałem, tym większą czułem radość.Gdy tratwa płynęła, gdy su-nąłem z nią w słoneczny dzień, który sączył się przeze mnie, zrozumiałem, jakmam doskonalić swój żywot.Prosta sprawa: zamiast dokonywać wyborów trzebapozwolić, by same się dokonywały.Wszystkie koty o tym wiedzą, bo to żadnafilozofia; spośród istot żywych jedynie człowiek musi się tego nauczyć.Samo-doskonalenie wymaga od ludzi ogromnego wysiłku, a potomkowie aniołów mająz tym najwięcej kłopotu, chociaż minęło wiele pokoleń.Jednak warto się uczyć,skoro jako człowiek nie mogę inaczej zdobyć tej wiedzy.Przed wiekami w od-ległych krainach aniołowie toczyli nieustanną walkę ze światem, lecz gdy nasta-ło dla nas pózne lato, przyszła także odpowiednia pora, żebym się nauczył żyćw zgodzie ze światem; ja to potrafię.Prosta sprawa, śmiesznie prosta.Czułem, żecoraz więcej cudownych rzeczy i zjawisk wymaga ode mnie doskonałości, i taksamo jak tobie, słone łzy popłynęły mi z oczu.Zhinsinura przeszła z jednego końca tratwy na drugi, by usiąść obok mnie.Niezdolny wyrazić słowami mą wdzięczność, położyłem głowę na jej kolanach.Pogłaskała mnie po włosach. Jednodniówka odeszła dziś rano na zachód z grupą handlarzy oznajmi-ła. Nie została wybrana, sama podjęła decyzję.Oznajmiła Houdowi, że wrócidopiero wówczas, gdy wyniesiesz się stąd na dobre.Po raz wtóry i na dobre [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy