Crowley John Pozne lato.BLACK

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pożyła jeszcze trochę, ale święty Andy nie był w sta-nie nic zrozumieć z jej paplaniny.Tamta fajka, którą paliłeś w pokoju twej mbaby.Tak.Wiele czasu minęło, nim zaczęto palić chleb.Czynimy tak od wieków, a główkafajki ma kształt głowy świętej Bei, o ustach szeroko otwartych, by mogły przyjąć jadło.Gdy Narożnik przytknął zapałkę do chleba świętej, kostki pokryły się bąblami; do-biegł nas cichy syk.Starzec ssał ustnik, aż zapadły mu się policzki.Wkrótce wypuściłpierwszy kłąb różowego dymu.Podał fajkę Jednodniówce, która nosem i ustami wypu-107ściła z płuc delikatną różaną mgiełkę.Zadrżałem, obserwując ten osobliwy posiłek wciąż niezwykły, mimo że sam przez całe życie tak się odżywiałem.Na błękitnym niebie pojawiły się pierwsze gwiazdy.Wiatr rozniecał żar w główcefajki i unosił dym.Być może jedna z widocznych o zmierzchu gwiazd była rodzinnąziemią chleba, lecz teraz najsilniejszy wiatr nie zaniesie tam różowej chmury.Rankiem następnego dnia niebo było zachmurzone.Rzeką z południa przypłynęłytratwy.Chlebiarze trudzili się przez cały dzień, długimi kijami zaopatrzonymi w hakizrywając dorodne grona z pni ściśniętych sznurowymi pętlami; wśród okrzyków podno-sili je i ciągnęli ku tratwom (w chłodny dzień kule nie wydawały się lżejsze od powie-trza, ale były niemal równie lekkie); mocowali do belek za pomocą haczyków i lin prze-ciągniętych przez cienką membranę.Jednodniówka i ja niewiele mogliśmy pomóc, alebiegaliśmy od grupy do grupy, ciągnąc i pchając ze wszystkich sił, bo kiście powietrz-nych kul musiały być załadowane przed zmrokiem; gdyby zapadły się jak namioty, niktby ich nie ruszył z miejsca.Spławiono wszystkie grona w dół rzeki, gdzie linia Klamry wypalała drewno wią-zów na węgiel drzewny potrzebny do suszenia chleba, który potem kruszy się, sortu-108je i pakuje do przewiezienia.Na ogołoconej polanie zostały turkusowe łodygi.Ludziespławiający tratwy okryli je workami na zimę, a tymczasem reszta owijała siewcę pla-stikiem i szmatami, by śnieg nie zaszkodził pierwotnemu szczepowi.I już było po zbio-rach, w których pomagaliśmy z Jednodniówką; odpłynęliśmy jedną z ostatnich tratw.Dziewczyna odpoczywała z głową na moim udzie.Ktoś nam pożyczył grubypłaszcz, którym się owinęliśmy, bo wiatr był chłodny. Idzie zima powiedziałem. Nie odparła sennie. Jeszcze nie. W końcu musi przyjść. Nie. Wiesz, że zima. Milcz przerwała.�SMA FASETATo było w porze deszczu, po tym jak spędziłem rok ze świętym i dostałem list oddoktor Boots, tamtej zimy, którą przeżyłem samotnie, wciąż drzemiąc; odkryłem, że mójumysł zdolny jest do pewnej sztuczki: czasami w półśnie wracało dzieciństwo i pierw-sza młodość.Jak mam to wytłumaczyć? Wydawało mi się, że znów jestem sobą sprzedlat, jakby tamte chwile zostały mi zwrócone w całości, bez żadnego uszczerbku, takniespodziewanie, że często nie miałem pojęcia, co to za epizod.Często zanim przy-szło olśnienie, zapadałem ponownie w sen albo budziłem się skupiony i pełen energii,a chwila mijała.110To ciekawe doświadczenie.Nie brakło czasu, by je powtarzać szczerze mówiąc,nie miałem nic innego do roboty; niekiedy bywałem nawet w dwu miejscach jedno-cześnie, niemal całkowicie zwrócony ku przeszłości, niewielką cząstką świadomościobserwując zarazem inne wydarzenia.Zima ciągnęła się niemiłosiernie i miałem wra-żenie, że moje życie dobiega kresu, toteż za właściwe uznałem odtworzenie z okruchówwspomnień krótkiego bytowania, które mnie wydawało się bardzo długie; przypomina-łem mbabę, przeglądającą zawartość rzezbionych kufrów.Nie miałem wpływu na to,jaka chwila do mnie powróci; mogłem stać się dwulatkiem albo mieć znów lat dzie-sięć.Raz stałem na dachu w pełni lata, pomagałem matce doglądać pszczół, a skroniepod kapeluszem i chustą pulsowały mi od upału [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy