• Indeks
• User Guide
• Shobin Dav

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ze szczątków wyskoczył chwiej-ny płonący kształt.Z
wisnęła kula karabinowa i postać upadła.Ze swego wysokiegostanowiska Hyde nie usłyszał krzyku.Kolejne granaty ugodziły jeden z BWP.Płomie-nie, huk, rozrywające się stalowe płyty.Hyde nigdy nie słyszał strasznego hałasu pęka-jących pancerzy.Ten odgłos przypominał krzyk siedzących wewnątrz transporteraokupantów.196Drugi nie uszkodzony BWP wystrzelił kolejny pocisk PPK.Przemówiło też działopierwszego transportera.Skały kipiały i pękały.Wąwóz huczał i wypełniał się gęstymdymem.Powierzchnia szarej rzeczki bulgotała wściekle od spadających odłamków skałi metalu.Ludzie w mundurach biegali, inni leżeli nieruchomo powaleni wzdłuż gąsie-nic pojazdów bądz
na brudnej szarej smole szosy.Oba 73-milimetrowe działa transpor-terów wystrzeliwały pociski.Hyde słyszał to wszystko, ale nie mógł już odróżnić po-szczególnych rodzajów broni.Płomienie oświetlały dymiącą chmurę pyłu.Krótkiejasne ognie to efekt strzałów, wysokie, ciemne - to dymy palących się BTR-ów.Słychać było ryk góry ugodzonej następną rakietą i gdakanie karabinu maszynowe-go.Po chwili huk jednej ocalałej armaty wraz z nową jasną smugą światła przebiły sięprzez chmurę dymu i kurzu.Miandad trącił Hyde'a nachylając się ku niemu.- Czas na nas! - wykrzyknął.- Bo inaczej nie będzie kogo przesłuchiwać.Hyde pobladł na widok kipiącej, gęstej chmury, jaskrawo podświetlonej płomie-niami.Przez chwilę nawet nie mógł sobie wyobrazić, że pokona ten dystans i znajdziesię na dole.Wreszcie kiwnął głową.Zaczęli wspólnie złazić po gładkiej pochyłości,zanurzając się w chmurze gęstego dymu.Hyde owinął twarz szalikiem i kaszlał gwał-townie.Oczy mu łzawiły.Miandad zdawał się jedynie cieniem.- Dokąd teraz? - krzyknął Hyde, połykając gryzący dym.Czuł płonące paliwo,kordyt i swąd spalonych ciał.Wydostał się z rowu.Dopiero teraz usłyszał krzyki.Na-tknął się na jednego z Pathanów.Wreszcie wyszedł na szosę.Pod butami chrzęściłyodłamki metalu i skał.- Tędy! - Miandad chwycił go za ramię i pociągnął w lewo.Hyde ruszył za nim.Plama ognia wybuchła gdzieś przed nimi.Poczuł na skórze buchające ciepło.Oboknich przemykali się Pathanowie.W pobliżu zamajaczyła postać w płonącym mundurze.Hyde spojrzał na nią przelotnie.Raptem parę minut, i już można było sądzić, że zjawilisię za póz
no.- Na drugą stronę drogi? - krzyknął mu Miandad wprost do ucha.Hyde potwier-dził skinieniem głowy.Z prowadzącego kolumnę pojazdu pozostał przewrócony wrak.Z przedniego włazuzwisało ku ziemi nieruchome ciało, przypominające plamę rozlanego paliwa.Miandadpochylił się nad martwą postacią, lecz po chwili podniósł wzrok.Hyde dostrzegł jegobłyszczące z
renice i intensywną biel gałek ocznych.- No i co? - krzyknął głośno.- Część uciekła.Musieli się jakoś wydostać.197- Ale gdzie są?Gdzieś z bliska odezwał się karabin maszynowy, kula gwizdnęła obok powalonegociała leżącego na transporterze.- Tam! - wykrzyknął Miandad.Nastąpiła gwałtowna, miażdżąca eksplozja, po której usłyszeli łoskot - spadającychdookoła rozżarzonych części i obrzynków metalu.Jeden z nich przeciął i zapalił serdakHyde'a, inny osmalił mu dłoń.Był to efekt wybuchu jednego z transporterów.%7łołnie-rzy zostało już pewnie niewielu.Pathan w turbanie oparł się o transporter i runął pochwili wprost na Miandada.Pakistańczyk z obrzydzeniem nieomal odepchnął padająceciało.W krótkiej chwili ciszy Hyde usłyszał podobny do pisku królika krzyk.Potemkarabin maszynowy znów otworzył ogień, ostrzeliwując drogę z ich lewej strony.Ofi-cer dowodzący obroną wydał rozkaz, że wszystko, co wyłoni się z kręgu czarnegodymu, należy traktować jako wroga.A nawet jeśli nie, to i tak nie warto ryzykować dladobra jednego czy dwóch żołnierzy.- Idziemy.- Miandad ruszył na prawo, Hyde kuśtykając niezdarnie posuwał się zanim tak sprawnie, jak tylko potrafił.Ukazała się krawędz
drogi.Szarość przeszła wbrąz piachu i brudnego błota.Znalez
li siÄ™ w wilgotnym rowie.Z
nieg wpadał w szerokienogawki i rękawy Hyde'a.Po chwili na lewo od siebie zobaczył i usłyszał gdaczącą serię, błyskające z lufylekkiego karabinu maszynowego ogniki.Strzałów z innej broni nie było słychać.Wchwili gdy umilkł straszliwy huk, usłyszał kroki i krzyki.Dookoła ginęli ludzie.Jakże blisko.Hyde uchwycił się ramienia Miandada, jakby w przypływie paniczne-go lęku.Gdzieś przed nim, nie dalej niż dwadzieścia jardów, umilkł karabin maszyno-wy.Chmura dymu zaczęła rzednąć.Walczyli tam ludzie.Wykryto i zabijano obsługękarabinu maszynowego.Znalez
li się pośród walczących.Ktoś potrącił Hyde'a, który dojrzał srebrny błyskwojskowego bagnetu, a potem cios zakrzywionego noża.Miandad odszukał go i zachę-cał do pośpiechu.Coraz bardziej zdeterminowany Hyde kręcił głową na prawo i lewo.Wypatrywał niedużych, nie rzucających się w oczy naszywek lub naramienników.Potrzebny mu był oficer.Miandad tymczasem męczył się z kimś leżącym na ziemi.Wlókł go wzdłuż rowu iściągnął na pobocze.Gdy tylko schylił się, by unieść nieruchome nogi tamtego, z opa-dającej chmury wyłonił się Pathan z karabinem na plecach i nożem w ręku [ Pobierz całość w formacie PDF ]